Chodź, a patrz

(31) czyli ogólnie o otwarciu siedmiu pieczęci

15 listopad 2013

Chodź, a patrz

Autor:
Daniel Kaleta

I słyszałem jedno z czterech zwierząt mówiące jako głos gromu: Chodź, a patrz!Obj. 6:1

Otwarcie drzwi, które zamknięte są na kilka zamków, wymaga przekręcenia klucza w każdym z nich. Pokonanie kolejnych zabezpieczeń zbliża otwierającego do momentu, w którym przekroczy próg, ale dopiero zdjęcie ostatniego z nich umożliwi mu poznanie tajemnicy ukrytej za zamkniętymi drzwiami.

Zapieczętowana księga, odebrana przez Baranka z prawicy Bożej, spisana została tak, że litery można było zobaczyć także na odwrocie (zob. odc. 25 „Zapieczętowana księga”). By ją całkiem otworzyć i czytać, trzeba było odpieczętować wszystkie siedem pieczęci. Wydaje się jednak, że otwarcie każdej kolejnej z nich odsłaniało pewną część zapisu widocznego po zewnętrznej stronie.

Tron Boży opisany w 4 i 5 rozdziale Księgi Objawienia znajduje się w niebie. Tam też wstąpił Jan, by obserwować zdarzenia rozgrywające się początkowo w sali tronowej Najwyższego. Gdy jednak Baranek zaczyna otwierać pieczęci księgi, Jan obserwuje z nieba to, co dzieje się na ziemi. W opisach wydarzeń następujących po otwarciu drugiej, czwartej, piątej i szóstej pieczęci dosłownie pojawia się wyraz „ziemia”. W innych ukazane są zjawiska, które siłą rzeczy muszą dotyczyć ziemi i jej mieszkańców. Nawet pół godziny milczenia w niebie po otwarciu siódmej pieczęci (Obj. 8:1) wydaje się tak naprawdę opisywać „ciszę przed burzą” na ziemi.

Do oglądania konsekwencji otwarcia pierwszych czterech pieczęci Jan zapraszany jest przez zwierzęta podtrzymujące tron Boży. Zapowiadają one kolejno czterech jeźdźców, dosiadających konie różnej maści. Spomiędzy zwierząt wydobywa się także głos komentujący działania trzeciego jeźdźca (Obj. 6:6). Udział zwierząt w tej części wizji może oznaczać, że cztery przejawy Bożej gotowości do działania (zob. odc. 22 „Cztery zwierzęta”) cierpią i muszą być powstrzymywane, gdy na scenę wstępują, jeden po drugim, czterej jeźdźcy. Zachęta „choć, a patrz” to raczej wyraz smutnego zdumienia, czy też ubolewania, niż przejaw Bożego przyzwolenia lub, jak chcą niektórzy komentatorzy, posługiwania się przez Niego owymi czterema siłami zła.

Czterej jeźdźcy, dosiadający kolejno białego, kasztanowatego, czarnego (karego) i siwego konia, budzą skojarzenie z wizją proroka Zachariasza, w której opisane zostały cztery zaprzęgi ciągnięte przez konie o różnym umaszczeniu (Zach. 6:1‑8). Rydwany Zachariasza wyjeżdżają spomiędzy dwóch miedzianych gór. W pierwszym zaprzęgu znajdują się konie kasztanowate, w drugim – czarne (kare), w trzecim – białe, a w czwartym – srokate, czyli wielobarwne. Wedle tradycyjnej, dobrze uzasadnionej interpretacji, owe cztery rydwany obrazują cztery światowe mocarstwa, które kolejno sprawowały władzę na terenach przyznanych przez Boga potomkom Jakuba. Dotyczy to czasu między upadkiem „miedzianej góry” jerozolimskiego domu Dawidowego a ustanowieniem na ziemi „miedzianej góry” Królestwa Mesjasza. W czasach Zachariasza mocarstwami tymi były najpierw Babilonia, a potem Persja. Później panowały na tamtych obszarach państwa hellenistyczne, na koniec zaś Rzym w jego różnych metamorfozach, począwszy od republiki aż po Bizancjum i państwo krzyżowców, a może nawet muzułmańskie panowanie arabskie i tureckie.

Umaszczenie koni, których dosiadali jeźdźcy z Objawienia, występuje w innej kolejności niż w wizji Zachariasza. Wierzchowce te nie ciągną także zaprzęgów. Mimo tych różnic, przy objaśnianiu znaczenia wizji otwierania pieczęci pomocne mogą okazać się słowa anioła, który na pytanie Zachariasza o symboliczne znaczenie zaprzęgów odpowiada: Te są cztery wiatry niebieskie, wychodzące z miejsca, gdzie stały, przed panującym nad wszystką ziemiąZach. 6:5. Daniel, prorokując o tych samych czterech mocarstwach, posługuje się obrazem bestii, czyli hybrydowych zwierząt, wyłaniających się z morza, ponad którym wieją cztery wiatry niebieskie (Dan. 7:2). Wiatr w obu tych miejscach określany jest hebrajskim słowem ruach, oznaczającym także ducha. Być może wolno z porównania tych wizji wyciągnąć wniosek, że wiatry, które wzburzały morze i doprowadzały do wyłaniania się z niego „bestii”, były Zachariaszowymi „duchami”, które ciągnęły zaprzęgi. Czyli, tłumacząc to stwierdzenie na bardziej dosłowny język – ideologie, które doprowadzały do powstania światowych mocarstw, wykorzystywane były potem do osiągania celów wojskowych i administracyjnych.

Być może pod tym właśnie kątem można by spojrzeć na jeźdźców dosiadających objawieniowych koni. Ułatwi to zrozumienie zdarzeń powiązanych z otwarciem pierwszych czterech pieczęci. Wnioski płynące z zastosowania tego „klucza” będą także stanowić dobry punkt wyjścia do przyjrzenia się wypadkom towarzyszącym otwarciu pozostałych trzech pieczęci.

Opis otwarcia szóstej pieczęci oddzielony jest od odpieczętowania siódmej odrębną wizją. Czy jest ona w jakiś sposób powiązana z otwieraniem pieczęci? Jedynym bezpośrednim skutkiem zdjęcia siódmej pieczęci jest milczenie w niebie. Czy jest to cała treść wydarzeń związanych z kulminacją widzenia o otwieraniu księgi? By móc odpowiedzieć na te pytania, trzeba osobno rozważyć kompozycję Księgi Objawienia. Zagadnienie to zostanie omówione w jednym z kolejnych odcinków. Jednak już w tym miejscu można stwierdzić, że wszystkie dalej opisane zdarzenia są w pewnym sensie skutkiem otwierania kolejnych pieczęci, jako że Objawienie jest jedną ciągłą i spójną wizją.

Czynność zdejmowania pieczęci określona została przy użyciu dwóch różnych słów greckich. Ogólnie, gdy mowa jest o odpieczętowaniu całej księgi, używane jest słowo lyo (Obj. 5:2,5), tam zaś, gdzie chodzi o otwarcie kolejnych siedmiu pieczęci, występuje słowo anoigo (Obj. 6:1,3,5,7,9,12, 8:1). Pierwsze z nich oznacza m.in. rozwiązać, uwolnić, drugie – otworzyć. Znaczenia te dostarczają być może pewnych informacji o sposobie, w jaki została zapieczętowana księga. Pierwsze słowo może oznaczać, że woskowe pieczęci nie zostały umieszczone bezpośrednio na pergaminie, ale na opaskach otaczających zwój. Drugie – że zdjęcie każdej pieczęci z osobna odsłaniało pewną część treści księgi.

Ostatecznym celem łamania i zdejmowania pieczęci jest całkowite otwarcie zwoju i odczytanie zapisanych w nim informacji w ramach sądu prowadzonego z białego tronu (Obj. 20:12). Jednak już samo otwarcie kolejnych pieczęci skutkuje określonymi konsekwencjami. Między zdjęciem ostatniej, siódmej pieczęci a otwarciem samej księgi rozgrywa się praktycznie cała akcja Księgi Objawienia. Bez przesady można zatem stwierdzić, że Objawienie jest wizją otwierania Bożej księgi losów ludzkości, której pełne zrozumienie będzie możliwe dopiero wtedy, gdy zostanie ona do końca odczytana z białego tronu.


Najważniejsze pojęcia i zagadnienia

  1. Jan obserwuje swe wizje z nieba, ale ukazane w nich zdarzenia rozgrywają się w dużej mierze na ziemi.
  2. Obraz czterech jeźdźców pojawiających się po otwarciu pierwszych czterech pieczęci nawiązuje do wizji Zachariasza o czterech zaprzęgach.
  3. Cała treść Księgi Objawienia ukazuje w zasadzie historię otwarcia księgi, którą Baranek ujmuje z prawej ręki siedzącego na tronie.

W następnym odcinku: Biały koń – czyli ideologia zwycięstwa



© | ePatmos.pl