Świątynia to miejsce spotkania człowieka z Bogiem. Jej centralnym elementem jest ołtarz, na którym ludzie składają Bogu swe dary. Świątynie izraelskie były dodatkowo miejscem wzajemnego spotkania ludzi pragnących spotkać się z Bogiem. Zgromadzenia takie odbywały się na otwartej przestrzeni dziedzińca wokół świątyni. Po zburzeniu świątyni Żydzi spotykali się w synagogach, w których nie ma ołtarza, a jedynie szafka, aron ha-kodesz, gdzie przechowywany jest zwój Tory, oraz podwyższone miejsce, bima, z którego się ją odczytuje. Spotkanie ze Słowem Boga stało się symbolem spotkania z Bogiem, a ofiarę zastąpiła modlitwa.
Gospodarze świątyń katolickich uważają, że w przechowywanych przez nich hostiach oraz relikwiach zaznacza się osobista obecność Boża, a na ołtarzu składana jest rzeczywista ofiara ciała i krwi Jezusa. Miejsca zgromadzeń protestanckich pozbawione są takich rzekomych znaków widzialnej obecności Boga, nie ma w nich też ołtarza, za to zgodnie z nauczaniem Jezusa uważa się, że podczas spotkań choćby dwóch lub trzech osób w imieniu Chrystusa jest On duchowo obecny wśród swych naśladowców (Mat. 18:20). Reprezentowany jest również sam Bóg przez swego ducha (1 Kor. 3:16). Według nauki Jezusa i apostołów zgromadzenie wiernych jest świątynią (Jan 14:23; 1 Kor. 3:16; 1 Piotra 2:5), która ma również swój ołtarz (1 Kor. 10:21; Hebr. 13:10).
W świątyni izraelskiej miejscem spotkania człowieka z Bogiem był dziedziniec. Do ołtarza dostęp mieli jedynie kapłani. Człowiek pragnący złożyć swoją ofiarę Bogu i zjednać sobie Jego łaskę lub uzyskać przebaczenie musiał przybyć na dziedziniec. Świątynia pozbawiona dziedzińca nie mogłaby więc spełniać swych zwykłych funkcji dla całej społeczności ludu Izraela.
Jeśli zgromadzenie nielicznego grona naśladowców Jezusa jest miejscem naznaczonym obecnością Boga, gdzie składane są również duchowe ofiary, to taka symboliczna świątynia mogłaby spełnić swoją funkcję dla pozostałych ludzi tylko wtedy, gdyby mogli oni przybyć na jakiś dziedziniec, przynosząc swoje dary i ofiary.
Jan otrzymuje polecenie zmierzenia świątyni i ołtarza. Miał jednak pominąć dziedziniec, który został oddany pod panowanie narodów. Oznacza to, że w czasie deptania miasta świętego przez pogan owa świątynia nie może spełniać swych funkcji – nie może być miejscem spotkania wszystkich ludzi z Bogiem, gdyż nie mają oni dostępu do jej dziedzińca.
Zgromadzenie wiernych, jako ziemski Przybytek Najwyższego, nie jest jedynym miejscem, w którym człowiek może stawić się przed Bogiem, by składać Mu ofiary dobrych uczuć i słów, a także zjednywać sobie Jego łaskę i miłosierdzie. Jan w swoich wizjach znalazł się wcześniej w niebiańskiej świątyni, tam gdzie rzeczywiście i na stałe mieszka Niewidzialny oraz gdzie Jego Arcykapłan, Jezus, zasiada po prawicy tronu. Stoi tam złoty ołtarz, z którego wznosi się miła woń kadzidła ofiarowanego z serc świętych. Płoną lampy, a z kryształowej kadzi, zwanej „morzem”, można zaczerpnąć wody oczyszczenia. W owej niebiańskiej świątyni nie widać zewnętrznego dziedzińca. Zapewne dlatego, że ludzie, którzy mają do niej dostęp, są świętymi, wybranymi królami i kapłanami (Obj. 5:10).
Odrębną instytucję tworzy ziemski Przybytek, który do właściwego funkcjonowania potrzebowałby dziedzińca, czyli miejsca spotkania z Bogiem. Jest ono jednak na razie niedostępne, gdyż przez określony czas „depczą” je, czyli sprawują nad nim bezbożną władzę poganie. Oznacza to, że w obecnych warunkach trudno jest wyodrębnić spośród milionów szczerych chrześcijan ową garstkę prawdziwych, „autoryzowanych” przez Boga wierzących, którzy tworzą zgromadzenie świętych. Rozsiani są oni po różnych grupach religijnych, krajach, językach, żyją w różnych czasach i miejscach. Jedynie z perspektywy nieba da się stwierdzić, kto tworzy ową świątynię. Jan może ją „zmierzyć”. Na ziemi trudno jednak odróżnić świętego od obłudnika, zgromadzenie szczerych wyznawców Jezusa od ludzkich instytucji podających się jedynie za przedstawicielstwo Bożego porządku na ziemi. Na dodatek ci, którzy naprawdę są święci, najczęściej padają ofiarą intryg, pomówień i otwartych prześladowań ze strony tych, którzy tylko udają chrześcijan. W tej sytuacji ziemska świątynia Boga nie ma dziedzińca. Nie istnieje takie miejsce, taka instytucja czy też zgromadzenie, dokąd człowiek postronny mógłby przyjść i mieć pewność, że tutaj spotka się z Bogiem.
Na razie więc przystęp do Boga mają jedynie kandydaci na kapłanów. Dostają się oni do najświętszych miejsc tylnymi, trudnymi do znalezienia (Mat. 7:14) drzwiami „dla personelu” – bezpośrednio, czyli nie przechodząc przez dziedziniec opanowany przez pogan. Ta sytuacja zmieni się dopiero wtedy, gdy z jednej strony zakończy się kompletowanie składu kapłańskiego, a z drugiej – gdy minie przewidziany przez Boga czas, w którym poganom wolno było deptać dziedziniec owego Przybytku. Wtedy do tak ukształtowanej świątyni będzie mógł przyjść każdy człowiek. Dziedziniec zostanie oczyszczony, będą otwarte drogi i bramy do niego wiodące. Bóg zaprezentuje światu swych świętych kapłanów, którzy będą autoryzowanymi przedstawicielami Jego porządku na ziemi. Wtedy też oficjalnie zainauguruje swoją działalność ołtarz umożliwiający wszystkim ludziom składanie ich ofiar.
W tym czasie każdy człowiek pozna „wymiary” świątyni i ołtarza, do których Jan przyłożył swą trzcinę mierniczą. Na razie żaden człowiek ani żadna instytucja na ziemi nie ma uprawnień, by ogrodzić swoje duchowe terytorium i wskazać na nie jako na święte Boże miejsce. Jednak czas władzy pogan został ograniczony, a gdy minie, na ziemi znów zacznie funkcjonować świątynia Najwyższego, do której każdy człowiek będzie mógł przynieść swe dary.
Najważniejsze pojęcia i zagadnienia
-
Świątynia to miejsce spotkania człowieka z Bogiem; do jej ołtarza dostęp mają jedynie kapłani, podczas gdy pozostali ludzie przybywają ze swymi darami na dziedziniec wokół świątyni, by jednocześnie spotkać się z innymi czcicielami Boga.
-
Oddanie dziedzińca pod władzę narodów uniemożliwia funkcjonowanie istniejącego na ziemi Przybytku, który tworzony jest w zgromadzeniach naśladowców Jezusa.
-
Czas władzy pogan nad świętym miastem jest ograniczony; gdy się zakończy, ziemska świątynia znów będzie mogła podjąć swe funkcje.
W następnym odcinku: Czterdzieści dwa miesiące – czyli czas władzy narodów nad świętym miastem
