Siódme trąbienie

Trzecia biada i trąbienie siódmego anioła wyznaczają najistotniejszy przełom w dziejach świata – oto na ziemi powstaje wreszcie pierwszy realny zarodek długo oczekiwanego i wymodlonego przez miliardy ludzi Królestwa Bożego. Zarządzane ono będzie za pośrednictwem Chrystusa, czyli Bożego Pomazańca. Dla większości chrześcijan nie ulega wątpliwości, że jest tylko jeden Mesjasz, który ma prawo wraz z Bogiem ująć stery owego Królestwa. Ale proroctwa mówią również o ziemskich przedstawicielach władzy, którzy być może również okażą się godni tytułu Bożych pomazańców (Jer. 30:9; Jer. 33:17‑21; Ezech. 34:23‑24; Ezech. 37:24‑25; Oze. 3:5).

Na wieść o tym zdarzeniu w niebie rozgrywa się scena wielbienia Boga przez dwudziestu czterech starców, którzy na swej orbicie chwały po raz kolejny upadają na twarze przez tronem Najwyższego, dziękując Mu, że objął wreszcie bezpośrednią władzę nad światem. We wszystkich wizjach Księgi Objawienia odnotowanych zostało sześć momentów, w których starcy upadają przed tronem. Trzy z nich (Obj. 4:10 – oddanie chwały Bogu za stworzenie świata, Obj. 5:8 – ujęcie księgi przez Baranka oraz Obj. 5:14 – uwielbienie Baranka) mieszczą się w pierwszej wizji niebiańskiej sali tronowej. Czwarty raz starcy upadają przed tronem, gdy wielki lud wielbi Boga i Baranka (Obj. 7:11). Za piątym razem scena ta towarzyszy właśnie rozpoczęciu realnej władzy Boga nad ziemią (Obj. 11:16), zaś po raz szósty i ostatni nastąpi po unicestwieniu Babilonu, a przed weselem Baranka (Obj. 19:4).

Tak jak pierwsze trzy sceny hołdu składanego przez starców związane są z ziemską misją Syna Bożego, tak kolejne akcentują trzy istotne momenty w procesie przywrócenia realnej i uznawanej przez ludzi władzy Boga nad ziemią. Pierwszym z nich jest zakończenie wyboru „kadr” Królestwa Bożego. Drugi to początek objęcia władzy przez Bożego Pomazańca, zaś trzeci – potępienie i usunięcie Babilonu – ostatecznie otworzy Bogu drogę do panowania nad sercami i umysłami wszystkich ludzi. Gdy mieszkańcy ziemi przestaną wreszcie podziwiać Babilon, usunięcie instrumentów jego władzy będzie już tylko przykrą formalnością.

Interesujący element hołdu składanego w obrębie drugiej orbity Bożej chwały to określenie Wszechmogącego jako tego, „który był i jest”*. W innych tego typu określeniach, objaśniających znaczenie imienia Bożego, występuje jeszcze jeden element – Bóg jest także tym, „który przychodzi” (Obj. 1:4; Obj. 1:8; Obj. 4:8). Zarówno tutaj, jak i w Obj. 16:5 brakuje owego trzeciego określnika. Widocznie Bóg w swoim Królestwie nie jest już z perspektywy człowieka Bogiem „przychodzącym”, rozwijającym swoje istnienie w przyszłość, gdyż oto staje się ona teraźniejszą rzeczywistością. Również i ten element zapisu podkreśla wyjątkowość rozważanego fragmentu.

Moment ten zapowiadany był także przez potężnego anioła z książeczką: Za dni głosu anioła siódmego (...) dokona się tajemnica Boża, jako zwiastował swoim sługom i prorokom (Obj. 10:7). W chwili zabrzmienia trąby siódmego anioła Królestwo Boże przestaje być tajemnicą, zapowiadaną co prawda przez proroków, ale nieakceptowaną przez zdecydowaną większość ludzi – staje się ono widzialną rzeczywistością. Od tego momentu nikt już nie będzie mógł powiedzieć: nie wiedziałem, nie byłem świadomy. Prawdą stanie się to, co zapowiedział Jezus: kto nie opowie się po stronie Królestwa, będzie przeciwko niemu (Łuk. 11:23). Ludzie będą mogli albo z nim współpracować, albo walczyć.

Z kolejnych wizji Objawienia wynika, że wielu mieszkańców ziemi nie stanie jednak po właściwej stronie i dlatego siódme trąbienie – tak przecież pozytywne w swojej wymowie dla historii świata – obwieszczone zostaje jednocześnie jako trzecia biada. Ta wiadomość mogłaby być dobra dla wszystkich ludzi. Jej rocznica mogłaby już odtąd na wieki być świętowana jako data początku Królestwa Bożego na ziemi. Jednak błędna decyzja wielu ludzi sprawi, że radość owego święta wyzwolenia przyćmiona zostanie tragicznym i bezrozumnym oporem sił zła, które przecież i tak są skazane na porażkę. Dobra nowina Królestwa pokoju jest złą wiadomością dla tych, którzy mają własne pomysły na urządzenie świata wedle swoich wąskich, egoistycznych interesów. Ale i w tym bezsensownym oporze kryje się pewna dobra informacja dla pozostałych ludzi. Bolesne doświadczenie ostatecznej klęski niegodziwości i głupoty posłuży człowiekowi na wieczne czasy jako lek wzmacniający jego duchowy system immunologiczny. Ułatwi mu on rozpoznawanie dobra i odrzucanie zła.

Najważniejsze pojęcia i zagadnienia

1. Siódme trąbienie obwieszcza realny początek Królestwa Bożego na ziemi, gdyż znaczna część wielkiego miasta oddaje chwałę Bogu oraz uznaje panowanie Jego Pomazańca.
2. Starcy po raz piąty upadają przed tronem, akcentując w ten sposób kolejny z kluczowych momentów przywrócenia władzy Boga na ziemi.
3. Dobra wiadomość o początku Królestwa jest jednocześnie trzecią biadą, jako że liczni mieszkańcy ziemi nadal jeszcze będą wspierać systemy zła i podejmą walkę w Bogiem oraz Jego Pomazańcem.

W następnym odcinku: Dzień gniewu – czyli szaleństwo narodów i sprawiedliwość Boża

Cykl: Spacery z Janem po wyspie Patmos - spis wszystkich odcinków