Anioł ze wschodu

Głównym tematem, a zarazem kulminacją Księgi Objawienia, jest pojednanie ziemi i społeczności jej mieszkańców ze Stwórcą. Pierwszym krokiem w tym kierunku była śmierć Jezusa jako ofiarnego Baranka. Następnie ludzkość przygotowywana jest do Jego powrotu. Kluczowy moment stanowi przybycie Jezusa w celu zaprowadzenia porządku, który umożliwi ludziom nawiązanie realnego kontaktu z Bogiem i rozpoczęcie procesu naprawy własnego charakteru.

Powrót Jezusa ukazany został w Objawieniu w dwóch wizjach. Jedna opisuje Go jako Syna Człowieczego na obłoku, uzbrojonego w sierp i realizującego pracę żniwa (Obj. 14:14‑20), druga – jako wodza na białym koniu, prowadzącego swe wojska do ostatecznej bitwy z siłami zła (Obj. 19:13‑21).

Oprócz tych dwóch obrazów, w Objawieniu ukazanych zostało jeszcze pięć innych scen, które choć wprost nie używają imion czy tytułów Jezusa, to jednak wydają się opowiadać o Jego powrocie. W wizjach tych aniołowie występują jako aktorzy odgrywający rolę Jezusa i demonstrujący czynności, które zamierza On przeprowadzić w czasie swego powrotu. Sceny te ukazują Go jako (1) odciskającego na czołach sług Bożych pieczęć Boga żywego (Obj. 7:2), (2) ofiarującego kadzenie na złotym ołtarzu przed stolicą (Obj. 8:3), (3) stojącego na ziemi i morzu z książeczką w ręku (Obj. 10:1‑2), (4) ogłaszającego wyrok na Babilon (Obj. 18:1) oraz jako (5) Tego, który wiąże Szatana i zamyka go w otchłani (Obj. 20:1).

W pierwszej z owych pięciu inscenizacji Jezus przedstawiany jest przez „anioła występującego od wschodu”. Prorok Micheasz zapowiadał, że pochodzenie Mesjasza miało sięgać pradawnych czasów (Mich. 5:1 lub 2). Hebrajskie wyrażenie miqedem (dosł. „z dawna”) może też oznaczać „z przodu” lub w znaczeniu geograficznym „od wschodu”. Na wschodzie i na początku był raj (1 Mojż. 2:8). Od wschodu albo też z przodu było do niego wejście, którego po wygnaniu człowieka strzegły cheruby z mieczami (1 Mojż. 3:24). Świątynie izraelskie zawsze były zorientowane tak, by przednia strona z wejściem skierowana była na wschód (2 Mojż. 27:13). Gdy chwała Boża powracała do świątyni opisanej przez Ezechiela, to przechodziła właśnie przez wschodnią bramę (Ezech. 43:1‑2).

Być może stąd wzięło się pradawne przekonanie, że Mesjasz wkroczy do Jerozolimy przez wschodnią bramę. Podobno dlatego muzułmanie zamurowali Złotą Bramę i usytuowali przed nią cmentarz. Tryumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy miał miejsce od wschodniej strony, choć nie wiemy dokładnie, czy na teren świątyni wkroczył przez wschodnią, czy też przez północną bramę. Do symboliki tej nawiązuje również wizja ukazująca powrót Jezusa jako „wychodzenie anioła od wschodu”. Na wschodzie wyłania się słońce. Skojarzenie powrotu Jezusa ze światłem rozbłyskającym od wschodu i świecącym aż na zachód znane jest również z Jego własnej wypowiedzi proroczej (Mat. 24:27).

Wschód to kierunek wskazujący drogę powrotu do stanu początkowego. Jezus przybywa od wschodu, czyli z miejsca, gdzie cheruby pilnują wejścia do raju, by poprowadzić ludzi drogą powrotną do stanu pierwotnej rozkoszy. Wraz z Jego powrotem, na wschodzie ukazuje się blask, który świeci aż na zachód, rozjaśniając niebo i ziemię swym blaskiem. Zanim jednak ze światła tego oraz z możliwości powrotu do raju będą mogli skorzystać wszyscy ludzie, musi On najpierw zakończyć pracę odciskania pieczęci na czołach wybranych sług Boga.

Najważniejsze pojęcia i zagadnienia

1. Powrót Jezusa ukazany jest w Księdze Objawienia w dwóch wizjach; w innych pięciu scenach rolę powracającego Jezusa odgrywają aniołowie.
2. Wschód, skąd ukazuje się anioł w pierwszej inscenizacji powrotu Jezusa, symbolizuje początek i raj.
3. Ze wschodu miał przybyć Mesjasz; na wschodzie także ukazuje się błysk światła oznaczający powrót Jezusa.

W następnym odcinku: Pieczętowanie sług Boga – czyli o Imieniu na czole